Mediteren. Mijn weg naar Christus

~Pater Henry Vesseur

Mijn weg naar Christus begon toen ik nog niet wist wat mediteren was. Van jongsaf aan heb ik het besef gehad dat ik van God kom en naar Hem terugkeer. Vraag me niet hoe ik daar bij kom. In ieder geval heb ik het niet van mijn ouders. Het is een innerlijk weten omtrent mijn oorsprong en het verlangen om daar naar terug te keren. Het vinden van die weg gaat door tot op dit moment. En ik neem u graag mee in een terugblik op de weg die tot nu toe heb afgelegd.

Al op zeer jonge leeftijd ging ik met mijn ouders mee naar de kerk. Daar voelde ik me thuis. Meer thuis zelfs dan in mijn ouderlijk huis: ik was er geborgen en veilig. Ik voelde me door God gedragen. En in mijn oudste herinnering, ik was toen vier jaar, gaf ik uiting aan mijn gevoelens en verlangens middels een door mezelf voltrokken eredienst in de achtertuin van ons huis. Met een oud gordijn over mijn schouders en een boek in de hand schreed ik dan over het tuinpad. Zonder te kunnen lezen – ik scheen het boek op zijn kop te houden- brabbelde ik dan woorden die voor mij gebed moesten zijn, maakte diepe buigingen en knielde neer voor een van de tuinstoelen alsof het een bidstoel was. Mijn moeder was er de stille getuige van en zegt nog vaak dat ik toen speelde wat ik nu leef. Ik herinner het mij nog als de dag van gisteren. Voor mij was het echter geen spel, het was de uitdrukking van een persoonlijk beleefde relatie met God. Die ik kennelijk ook in de achtertuin aanwezig wist.

Mijn band met Christus is in de loop van de jaren gegroeid. De eerste bewuste kennismaking met de persoon van Jezus is geweest tijdens mijn middelbare schooltijd. Ik ben een van de laatsten die nog een Kleinseminarieopleiding heeft gehad. De dagelijkse Eucharistieviering was voor mij hét moment van ontmoeting met Jezus. Allereerst door de Evangelielezingen. De liturgische lectio continua was voor mij, die nog nooit een Bijbel in handen had gehad, als een spannend boek over het leven van Jezus. Zo raakte ik van dag tot dag met Hem vertrouwd en werd de dagelijkse Communie ook in toenemende mate een intense beleving van eenwording met Hem. De stille tijd na de Communie en ook de tijd van dankzegging na de Eucharistie waren kostbare momenten van innerlijk contact met Christus.

Daarnaast maakte ik kennis met het rozenkransgebed als een vorm van meditatief bidden. Daar leerde ik ook dat dit Mariale gebed in wezen een Christus-gebed is. "Gezegend is Jezus, de vrucht van uw schoot" is de kern, het hart van het Wees Gegroet. Tevens maakte ik in die tijd voor het eerst kennis met het liturgisch getijdengebed. Die vorm van gebed sprak mij aan en trok mij aan.

In gebed en meditatie werden wij toen echter niet verder ingewijd. Pas in de vervolgopleiding werd ik vertrouwd gemaakt met Schriftmeditatie, met name de meditatie aan de hand van het Evangelie. Tijdens mijn eerste stille, geleide retraite, ik was toen 17 jaar, stootte ik op de woorden van Jezus: "Komt allen tot Mij, die uitgeput zijt en onder lasten gebukt, en Ik zal u rust en verlichting schenken. Neemt mijn juk op uw schouders en leert van Mij:Ik ben zachtmoedig en nederig van hart; en gij zult rust vinden voor uw zielen, want mijn juk is zacht en mijn last is licht." (Mt. 11,28-30).

Die woorden uit Matteüs had ik vast al eens eerder gehoord of gelezen, maar nu – op die plaats en op dat moment van mijn leven – hadden ze een enorme impact. Voor het eerst van mijn leven ervaarde ik door deze woorden heen een uitnodiging van Christus aan mij persoonlijk. Niet langer meer aan "allen", maar aan mij! Die woorden waren Jezus' woorden en Hij sprak ze tot míj! Ineens voelde ik ook een emotionele verbinding met de persoon van Christus als iemand naar wie ik toe kon gaan en die mij rust en verlichting zou schenken.

Nog altijd, na bijna 40 jaar, kan ik deze woorden niet zonder emotie lezen of beluisteren. Diep in mijn hart hebben ze een spoor achter gelaten, hebben ze mij in zekere zin verwond. "Komt tot Mij" was een uitnodiging die ik in het voorjaar van 1977 niet kon weerstaan. Toen ben ik voor mijn gevoel pas echt gevallen voor Christus. Werd Christus voor mij een levende Ander met wie ik in een emotionele betrekking stond. Die woorden hebben mij op de weg gezet.

Lees meer