Vergankelijkheid [1]

"Deze wereld is slechts een vluchtige droom, waarom schrik je dan zo van zijn vergankelijkheid". ~Ikkyu 

Verschillende spirituele wegen bieden ons de mogelijkheid onze egocentrische levenshouding te doorbreken en in contact te komen met de spirituele dimensie. Spiritualiteit betekent aanwezig-zijn in de ervaring van de levende stroom van zijn. Het is aanwezig-zijn in het eeuwige ritme van de spirituele adem. We zijn elk moment één met de bron en tegelijkertijd in contact met de oneindige veelheid die daaruit voortvloeit.

In het meegaan met de pulserende beweging van de oerkracht, blijkt leven niet anders te zijn dan doodgaan. Zodra we geboren worden, zullen we sterven. Leven is doodgaan. Doodgaan is weer opnieuw leven. Elk moment geboren worden en weer sterven. Elk moment opkomen en weer neergaan van gedachten, beelden en gevoelens. Elk moment beseffen dat het leven onderhevig is aan vergankelijkheid. We kunnen niets definitief controleren en vasthouden. We kunnen wel leren mee te stromen en proberen aanwezig te zijn in de bewuste ervaring van de bezieling, die de vergankelijkheid omvat.

Het ontwikkelen van deze spirituele houding blijkt in de praktijk een moeilijke opgave te zijn. In het bewandelen van een spirituele weg bevinden we ons regelmatig in een strijd tussen leven of dood, tussen vastgrijpen of loslaten. Wij zijn op weg ons open te stellen voor de bron van het leven en dienen daarbij vele vaste patronen en gehechtheden los te laten. Tegelijkertijd hebben onze persoonlijke conditioneringen diepe wortels. We laten ons hierdoor automatisch bepalen en blijven krampachtig aan het leven vasthouden. Ook al willen we ons oprecht openstellen en elk moment de vergankelijkheid van het leven tot in het diepste van ons wezen laten doordringen, de verleiding is groot in de valkuil van een materialistische levenshouding te vallen. Er wordt constant een enorme zuigkracht op ons uitgeoefend in de richting van een egocentrisch denkkader.

We zoeken naar bevrijding en luisteren naar inspirerende woorden van spirituele wegen, maar blijven ondertussen aan het leven gehecht. Wij blijven een diepgeworteld gevoel houden dat wij een persoonlijke afzonderlijke identiteit bezitten. Een soort substantie die we ‘ik’ noemen. Door de aanwezigheid van dit ik-besef negeren we de vergankelijkheid van het leven. Wij willen dat het leven doorgaat en liefst zo lang mogelijk. We bouwen kost wat kost een schijnwereld van zekerheid. We benaderen het leven vanuit onze eigen belangen. We beleven de persoonlijkheid niet meer als een masker waarachter onze spirituele essentie schuilgaat, maar wij zijn het masker zelf geworden.

De vergankelijkheid confronteert ons met onze vastgeroeste houding. Wij hebben een muur om ons heen gebouwd waar bezieling zich niet meer kan tonen. We hebben de ik-beleving verabsoluteerd. Dit materialistische perspectief werkt als een vicieuze cirkel. Alle energie gaat naar ons ik-besef en zorgt er zodoende voor dat de ik-gerichtheid in stand blijft en vaak nog eens versterkt wordt. Door ons op deze schijnwereld te fixeren, leven we in een bewustzijnsvernauwing. We zijn afwezig, niet wakker. We zijn niet tegenwoordig in onze levende ervaring. We ontkennen de universele wet van verandering en hebben daardoor geen bewust contact met de spirituele bron van het leven.

~Kees Voorhoeve